سکوت پر هیاهو
سکوتی پر از هیاهو ، هیاهویی در سکوت...شیما،غزاله و انسیهسکوت پر هیاهو
سکوتی پر از هیاهو ، هیاهویی در سکوت...شیما،غزاله و انسیهمیروم سوی آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند
یه گوشی تلفن دارم که از میون خرخرش ، صدای تو رو می شنوم ،
یه کوله پشتی که پشتم تنها به اون گرمه ،
عروسکهایی یادگار دوستهای گم شده ،
یه راکت قدیمی که جوابگوی ضربه های محکم من نیست ،
شلوار برمودام یاد آور آخرین مد خیابونگردی های بی هدفم ،
CD هایی دارم که همه ی زندگیم بودن ، اما نمی دونم چرا خط خطی شدن!
سازی که مثل خودم هیچ وقت کوک نیست ،
یه کیبورد که عرق انگشتهای هیجان زده ام دگمه هاش رو چرک کرده ،
صندوقچه ای که ... نمی خوام حرفی از خرت و پرت های توش بزنم ،
کتاب های کسالت آوری که حاشیه هاشون تنها پناهگاه شیطنتهای سر کلاس بود ،
لیوانهای کثیفی که از دیشب توی اتاقم جا مونده ،
عکس نویسنده ای که دوستش دارم ،
و بابایی که تا میام به بودنش عادت کنم ، میبینم کلی دلم براش تنگ شده !
و مامانی دارم که هروقت اتاقم رو مرتب می کنه ، وسایلم رو گم می کنم ،
یه پنجره که می خوام چارطاق باز باشه ، اما همیشه صدای مامانم رو میشنوم که :
اونو ببند ، صدای ضبطت می ره بیرون !
شاید اینا همه ی دارایی های من تو این دنیای بزرگه !
می خوام همه رو بردارم و از اینجا برم ،
می خوام همه ی آرزوهای بزرگم رو تبدیل به واقعیت های دست یافتنی کنم ،
می خوام همراه همه ی هیاهو و آشفتگی هام از این چهار دیواری ساختگی بیرون بزنم ...
باید برم...
دورها آوایی ست که مرا می خواند
انسیه
زندگی
زندگی مثل یه زن فاحشه می مونه
اگه به هرزگیش پی ببری
دیگه جایی برای دیدن زیبایی هاش نمی ذاره
فکر می کنم جمله بالا از جبران خلیل جبران باشه
هر چی قشنگِ و از صبح نا حالا سر زبونمه
شیما
زندانِ تن
از جسمم خسته شدم
خیلی خسته شدم
مثل زندان می مونه
منو اسیر خودش کرده
کاش بتونم ازش فرار کنم
کاش بتونم از این زندان فرار کنم
شاید اگه این محدودیت تن نبود
تا حالا پیداش کرده بودم
هنوز پیداش نکردم...
شیما
درد دل های یک کوچولو
درد چهارم
خدایا من همونی هستم که وقت و بی وقت مزاحمت می شم .
همونی که وقتی دلش می گیره و بغضش می ترکه میاد سراغت .
من همونی ام که همیشه دعاهای عجیب و غریب می کنه و چشماشو می بنده و می گه :
من این حرفا سرم نمی شه ... باید دعام ُ مستجاب کنی !
همونی که گاهی لج می کنه و گاهی خودش و برات لوس می کنه .
همونی که نمازهاش یکی در میون قضا می شه و کلی روزه ی نگرفته داره .
همونی که بعضی وقتا پشت سر مردم حرف می زنه و گاهی بد جنس می شه ...
البته گاهی هم خود خواه ،
گاهی هم دروغگو .
حالا یادت اومد من کیم !؟
..............
خدایا نیستی ... کجایی !؟
آخه چرا همیشه قایم میشی ؟
چی می شد اگه دیدنی بودی !؟ اونوقت همه باورت می کردند که هستی !
خدا یا دلم برات تنگ شده ،
دلم می خواست یه جایی باشی ... حتی اگه شده یه جای دور !
اونوقت حتمآ می اومدم پیشت ... حتی اگه پیش تو اومدن خیلی سخت بود !
..............
تو خوبی ... خیلی خوبی ... میدونم ،
واسه همینه که حرف زدن با تو رو دوست دارم.
اما این رسمش نیست ...
اینکه فقط من حرف بزنم !
نمی دونی چقدر دلم می خواست تو هم یه چیزی بگی ...
ببین من چقدر پر چونه ام ،
ببین چقدر درد دل دارم !
دلم لک زده برای اینکه یه روز ، یک کلمه ، فقط یک کلمه جوابمُ بدی !
انسیه
معجزه
هنوز گمشده ام رو پیدا نکردم
اما آروم شدم
یعنی امروز بعد از ظهر رفتم حافظیه
اونجا به نفر آشنا شدم
که انگار خدا برام از آسمون فرستاده بود
زیاد تنها می رم اونجا
اما هیچ وقت با هیچ کس هم کلام نمی شم اما امروز خدا وسیله معجزه رو گذاشت سر راهم
خدایا ازت ممنونم
تو همیشه هوای منو داری اما من
من فراموشت کرده بودم
اون یادم آورد که تو هستی
بازم دنبالش می گردم
اما با آرامش
می دونم اگه خدا بخواد پیداش می کنم
حافظ هم اینجوری جوابم رو داد:
طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف
شیما
سرگیجه
با تو...
تنهایم !
بی تو....
تنهاتر !!
*میخواستم یه مطلب شاد بنویسم چون امشب عروسی یکی از بهترین دوستامه
اما نمیدونم چرا از صبح این جمله ی بالا تو ذهنم دور می زنه
خدا کنه خوشحال و خوشبخت باشه
غزاله
وقتی...
وقتی که دیگر نبود
من به بودنش نیازمند شدم.
وقتی که دیگر رفت
من به انتظارش نشستم.
وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم.
وقتی او تمام کرد
من شروع کردم.
وقتی او تمام شد
من آغاز شدم.
و چه سخت است.
تنها متولد شدن
مثل تنها زندگی کردن،
مثل تنها مردن!
دکتر علی شریعتی
امشب وقتی متن بالا رو از دکتر خوندم بغض کردم
یاد خودمو آشنای گمشدم افتادم
هنوز گمشده من پیدا نشده
و من اینقدر کم طاقت شدم که....
چقدر زمان دیر میگذره
انگار سالهاست که انتظارش رو می کشم
و این انتظار مثل خوره داره روح و جسمم رو می خوره
شیما
در این بن بست
دهان ات را می بویند
مبادا که گفته باشی دوست ات می دارم.
دل ات را می پویند
مبادا شعله ای در آن نهان باشد.
روزگار غریبی ست نازنین
و عشق را
کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند.
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را
به سوخت بار سرود و شعر
فروزان می دارند.
به اندیشیدت خطر مکن.
روزگار غریبی ست نازنین
آن که بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است.
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابان اند
بر گذرگاه ها مستقر
با کنده و ساتوری خون آلود
روزگار غریبی ست نازنین
و تبسم را بر لب ها جراحی می کنند
و ترانه را بر دهان.
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
کباب قناری
بر آتش سوسن و یاس
روزگار غریبی است نازنین
ابلیس پیروز مست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است.
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد
احمد شاملو
غزاله