نشانه

پشت آشپزخانه،درون یک گلدان سفالی بلند

سیخ های کباب را گذاشته ایم،

یادم است روزی که مادرم درون گلدان اینها را گذاشت دلم گرفت

سیخ ها مدتیست که به روی آتش نرفته اند،

قدیم ها بود پدرم جمعه ها روی منقل

زیر درخت سیب کباب درست می کرد

چند سالی از آن جمعه ها می گذرد،

دیگر نه حیاط هست،

نه درخت سیب،

نه منقل و زغال و آتش

تنها سیخ ها مانده اند و

این گلدان،

شاید هم ما،

آن قدیم ها درون گلدان شکوفه می گذاشتیم

یادش بخیر...

یکی از سیخ ها را برداشتم

خیلی سرد بود

فکر کنم سردیش از یخ های یخچالمان بیشتر بود

دلم به حالش سوخت،

می دانم جان می داد برای شعله های آتش،

اجاق گاز را روشن کردم،

روی شعله ها رهایش کردم...

کمتر از چند دقیقه گداخته شد،

نور سرخ رنگی ازش متصاعد شد

که چشمانم را نوازش داد،

حالا چرا؟!نمی دانم،

می گویند چشم را می زند این نور

خوب است که از درون من متصاعد نمی شود بیرون

شاید هم می شود ،

شاید از من نور سرخ می آید که دیگران چشمانشان را می بندند،

سرشان را بر می گردانند...

با دستگیره پایین سیخ را گرفتم،

عادت کردم همه چیز را با دستگیره از روی اجاق بردارم،

حتی اگر سرد باشد،

عادت است دیگر...

قسمت گداخته را گذاشتم پشت دست چپم،

به سمت بالا پریدم ناخودآگاه،

سیخ هم از دستم افتاد به زمین

آخ...

دستم می سوزد،

قرمز هم شده است،

اما سرخیش مثل سیخ گداخته نیست،

نور ندارد،...

می دانم جایش می ماند روی دستم،

اصلا گذاشتم که بماند،

که نشانه باشد،

که از یاد نبرم قول امشبم را...

شیما