خودم،تنهایی،خدا...

می خوام دورِ خودم یه حصار بکشم
می خوام از همه مردم دنیا جدا بشم
می خوام خودم باشم،خودم
توی این دنیا باید تنها بود
توی دنیایی که مردمش از کلمه کلمه حرفات به نفع خودشون برداشت های نادرستی می کنن باید تنها بود
توی دنیایی که آدماش اینقدر مغرور هستند اینقدر خودخواه هستند که دیگه قلبی واسه دوست داشتن ندارند باید تنها بود

شایدخدا اشتباه کرد بهمون گفت:اشرف مخلوقات
شایدخدا اشتباه کرد  اسممون گذاشت انسان
شاید ما ذره الهی مون رو نمی بینیم
شاید ما خدا رو حس نمی کنیم

اصلا خدا کیِ؟
خدا چیِ؟

من خدا هستم
من اومدم تو این دنیا که خدا بشم خدا باشم
اومدم بشم از جنسِ خودش

اما چرا نیستم؟
چرا نشدم؟

چون دورم رو آدمایی گرفتند که هر لحظه منو از خودم دور می کنند
آدمایی که وقتی دوستشون داری بهت می خندند می گن:
طرف عقلش کمِ
آدمایی که وقتی یه کم باهشون درد و دل می کنی می گن:
بیچاره،خواست بهش ترحم کنی...
آدمایی که وقتی اشتباهشون رو یه بار،دو بار،صد با بخشیدی می گن:
غرور نداره
آدمایی که وقتی باهشون صادق بودی می گن:
چقدر ساده اس

بین این آدما من
 هیچ وقت عاقل نبودم
همیشه بیچاره بودم
هیچ وقت غرور نداشتم
همیشه ساده بودم

اما...
خدا مهربونِ
خدا هم می گه هم می شنوه
خدا با گذشتِ
خدا صادقِ

منم انسانم
مهربونم
می گم و می شنوم
می گذرم،می بخشم
صادقم

من اومدم با همه آدمای دورم تنها بشم
اومدم خودم باشم
من اومدم خدا بشم...


شیما