میروم سوی آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند

یه گوشی تلفن دارم که از میون خرخرش ، صدای تو رو می شنوم ،

یه کوله پشتی که پشتم تنها به اون گرمه ،

عروسکهایی یادگار دوستهای گم شده ،

یه راکت قدیمی که جوابگوی ضربه های محکم من نیست ،

شلوار برمودام یاد آور آخرین مد خیابونگردی های بی هدفم ،

CD هایی دارم که همه ی زندگیم بودن ، اما نمی دونم چرا خط خطی شدن!

سازی که مثل خودم هیچ وقت کوک نیست ،

یه کیبورد که عرق انگشتهای هیجان زده ام دگمه هاش رو چرک کرده ،

صندوقچه ای که ... نمی خوام حرفی از خرت و پرت های توش بزنم ،

کتاب های کسالت آوری که حاشیه هاشون تنها پناهگاه شیطنتهای سر کلاس بود ،

لیوانهای کثیفی که از دیشب توی اتاقم جا مونده ،

عکس نویسنده ای که دوستش دارم ،

و بابایی که تا میام به بودنش عادت کنم ، میبینم کلی دلم براش تنگ شده !

و مامانی دارم که هروقت اتاقم رو مرتب می کنه ، وسایلم رو گم می کنم ،

یه پنجره که می خوام چارطاق باز باشه ، اما همیشه صدای مامانم رو میشنوم که :

اونو ببند ، صدای ضبطت می ره بیرون !

شاید اینا همه ی دارایی های من تو این دنیای بزرگه !

می خوام همه رو بردارم و از اینجا برم ،

می خوام همه ی آرزوهای بزرگم رو تبدیل به واقعیت های دست یافتنی کنم ،

می خوام همراه همه ی هیاهو و آشفتگی هام از این چهار دیواری ساختگی بیرون بزنم ...

باید برم...

دورها آوایی ست که مرا می خواند

انسیه