درد دل های بچه گانه ی یک کوچولوی عاشق

درد دوم:


کجا باید بگردم!؟ ...


شنیدی می گن قلب هر کس اندازه ی مُشتشه!؟

دستم و مشت می کنم و نگاهش میکنم...
واقعآ قلب من اینقدر کوچیکه!؟
نه...فکر نکنم!
اگه اینقدر کوچیکه...
پس چرا احساس می کنم یه جای خالی ِ خیلی بزرگ توی قلبم هست!؟...
یه جای خالی ِ خیلی خیلی بزرگ ...
حداقل اندازه ی این اتاق...
نه...نه...خیلی بزرگتر!
شاید اندازه ی کل ِ خونه مون !
نه...بازم بزرگتر!...خیلی بزرگتر!
شاید اندازه ی تمام رندگیم!...از اون اول اولش تا همین الآن!

چی میتونه این جای خالی رو پر کنه؟!...
حتمآ باید خیلی بزرگ باشه...نه!؟...
اما آخه یه چی به این بزرگی چه جوری می تونه توی مُشت کوچیک من جا شه!؟

...
امروز یه نفر بهم گفت : دوستت دارم
گفت: من میتونم جای خالی قلبتُ برات پر کنم

یه نگاه به اون انداختم...یه نگاه به دستام...
دیدم خیلی بزرگتر از اونه که توی مُشت من جا بشه!
چشمامُ بستم و یک کم فکر کردم...
دیدم خیلی کوچیکتر از اونه که بتونه جای خالی قلبم ُ پر  کنه!

...
چه جوری می شه یه چیزی پیدا کرد که
هم انقدر کوچیک باشه که توی مُشتت جا بشه
و هم انقدر بزرگ باشه که بتونه همه ی جاهای خالی قلبت ُ پر کنه!؟

انسیه